Thuiskomen

Hartverscheurende pijn, die voel ik. En die pijn is er in zijn totaliteit wanneer ik denk aan thuis. Hoe voelt thuis? Waar is thuis? En waar ben ik dan? 

Samen zitten we voor het open haardje in ons nieuwe huis, papa en ik. Ik ben verdrietig. Ik heb heimwee, een verlangen om me thuis te voelen. Om een gezin te zijn. Om erbij te horen. Ik voel me ontworteld, losgerukt uit de werkelijkheid. Ik voel me alsof ik uit het nestje ben gevallen, zonder vleugels om te spreiden. 

‘Waarom huil je, papa?’ Papa huilt nooit. Vandaag huilt hij wel. Samen met mij. Heeft hij ook heimwee, naar een tijd waarin alles anders was? Een tijd waarin de dromen nog werkelijkheid konden worden, waarin de fouten nog niet gemaakt waren. Een tijd, waarin we nog alle kanten op konden gaan. ‘Niet huilen papa, het is ok. Ik zal je knuffelen totdat het weer goed is. Tot je weer als thuis voelt.’ 

Wat is thuis? Het is gebleken dat het niet gebonden is aan een plek waar mijn spullen staan. Huur betalen voor een huis, spullen erin zetten, eten, slapen, vrijen. Op papier is het een huis, maar thuiskomen doet het niet.

En een gezin dan? Maakt dat een thuis? Ik heb weleens nagedacht over de mogelijkheid om dan maar eens een kind te nemen. Hoef ik één: niet meer na te denken over wat ik doe met het leven, en twee: dan ben ik een thuis voor een ander en dan voel ik me ook thuis. Toch? Nee, toch maar niet gedaan. 

Maar waar kan ik dan thuiskomen? Ze zeggen weleens dat onze oorsprong niet per se de planeet aarde is, maar dat onze ziel zijn oorsprong vindt ergens anders. Waar we dan vandaan komen weet niemand precies, behalve zij die dat wel weten. Iedereen zou het eigenlijk wel kunnen weten, als ze maar de juiste vragen stellen. Voor mij een erg geruststellende gedachte, want dat betekent dat mijn heimwee terecht is. Ik zal hier dan nooit echt thuis zijn.

Kritische gedachten komen op bij deze gedachten, want wat zouden 'de professionals' daar wel niet van zeggen? De wetenschappers? Wat zouden andere mensen er wel niet van vinden, als ze opeens met de gedachte geconfronteerd worden dat alles misschien niet is wat het lijkt? Wat als ik gelijk heb?

Dan maar een verhaaltje ervan maken, waarin fictie en waarheid in het midden blijven. Een verhaaltje waarin mijn vleugels zich weer hechten en ik deze weer kan spreiden, om zodoende mijn weg weer te vervolgen. 

Wanneer je de weg terug naar huis weet, dan ben je thuis.